In gesprek met Klaas Wilting

Klaas Wilting heeft een loopbaan van 39 jaar achter de rug bij de politie. Waarvan hij 21 jaar werkzaam was als voorlichter/woordvoerder. In deze functie maakte hij vele kleine, maar ook grote zaken en calamiteiten mee. Van liquidaties en ontvoeringszaken tot aan de vele successen en dieptepunten van Ajax. Zijn eerste televisieoptreden was als voorlichter/woordvoerder van de ontvoeringszaak van Alfred Heineken en Ab Doderer. Eind 2000 beëindigde Klaas zijn loopbaan bij het politiekorps Amsterdam-Amstelland als hoofdinspecteur van politie. Een jaar later werd hij benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Nu geeft hij mediatrainingen, media-adviezen en communicatietrainingen en presentatietrainingen. Houdt lezingen, dagvoorzitterschappen en leidt congressen. Het televisiewerk is gewoon doorgegaan. En recent verscheen zijn boek: ‘De roerige jaren van een politiewoordvoerder’.

Wat is er veranderd in de criminaliteit de afgelopen jaren?   

“Terugkijkend naar de ’80er en ‘90er jaren ten opzichte van de criminaliteit van nu is de georganiseerde criminaliteit niet veranderd.” Klaas vertelt dit ook in zijn boek. Hij is van mening dat de overheid medeveroorzaker is van de georganiseerde criminaliteit. “Toen ik in 1965 bij de politie ging werken op het bureau aan het Leidseplein in Amsterdam en er werd een keer een stukje hasj gevonden, stond het hele bureau op z’n kop. Daarna kwamen de softdrugs, die je voor eigen gebruik in je bezit mocht hebben. Dit werd door de overheid gedoogd. Maar de coffeeshops die de softdrugs mochten verkopen, moesten deze natuurlijk ook ergens vandaan halen. Deze softdrugs werd bij criminelen vandaan gehaald. Dit is ook aan mij bevestigd door de grote man achter de coffeeshops in Amsterdam. Als iets gedogen wordt betekent het altijd dat het fout gaat. Dit had tot conclusie dat al die criminelen schatrijk konden worden met de softdrugshandel. En toen kwam de XTC in opmars. Ook toen werd gezegd: ‘Ach, één pilletje moet kunnen’. Dit betekent natuurlijk dat er miljoenen pilletjes nodig zijn om de mensen te voorzien. Nederland is op dit moment dan ook de grootste exporteur van XTC. In feite hebben wij hiermee de georganiseerde criminaliteit gefaciliteerd en dat neem ik de overheid zeer kwalijk.”

Je hebt statistieken en je hebt leugens

“Er is wel een ander soort criminaliteit bijgekomen”, vervolgt Klaas. “De cyber criminaliteit. Als iemand in mijn computer inbreekt en gegevens steelt kan je dat zien als een inbraak in je woning. Deze cijfers vind je niet terug in de cijfers waar de overheid het altijd over heeft. Maar als je deze cijfers bij alle andere criminaliteit optelt, dan is de criminaliteit wél gigantisch gestegen.”

Welke veranderingen zie jij binnen Almere de afgelopen jaren?   

Almere is natuurlijk gegroeid en deze groei betekent dat ook de criminaliteit groeit. Hierdoor krijgt Almere dezelfde problemen die elke grote stad heeft. Als je naar de ondernemers kijkt hier in Almere zullen die veel meer dingen zelf moeten gaan doen dan voorheen. Denk hierbij dat ondernemers gezamenlijk ervoor zorgen dat er op een bedrijventerrein een auto rondrijdt na sluitingstijd, camera’s ophangen, een goede beveiliging in je bedrijf zelf en als er dan iets gebeurt moet pas de politie komen.” Klaas legt uit dat dan het volgende probleem zich aandient. Want door het tekort aan politiemensen kan de politie niet overal tegelijk zijn. Ook al doet de politie in Almere hun uiterste best, door het tekort aan personeel hou je de problemen in stand.

Heb jij een tip voor de lezer?

Klaas: “De allerbeste preventie voor je eigen veiligheid is goede buren. Veel mensen gaan niet goed met hun buren om maar zij zijn juist de mensen die jouw huis in de gaten kunnen houden wanneer jij niet aanwezig bent. En even een lampje aan kunnen doen of de gordijnen open en dicht, zodat het lijkt alsof je gewoon thuis bent. En tegen ondernemers zeg ik altijd dat ze meer dingen samen moeten doen. Samen sta je sterker tegen criminaliteit.”

Wat was voor jou de reden om te besluiten om dit boek te schrijven?

“Op het moment dat ik stopte met mijn werk bij de politie kreeg ik al veel verzoeken van uitgevers om een boek te schrijven. Op dat moment had ik er én geen zin in én geen tijd voor. Maar nu wel. Ik heb mijn boek opgedragen aan mijn vrouw Gerda en mijn kinderen, Remco en Regina. Waarom? Omdat zij weten wat het betekent om in die tijd in Amsterdam met een woordvoerder getrouwd te zijn en als vader te hebben. Ze hebben de mooie maar ook de lelijke dingen meegemaakt.” Het gezin Wilting heeft vele bedreigingen ondervonden. Er waren zelfs ontvoering signalen waardoor zij allen toen persoonsbeveiliging hadden gekregen. Maar ook vindt Klaas het leuk om het boek als een soort nalatenschap voor zijn kinderen achter te laten aangezien er ook een stuk in geschreven staat over zijn jeugd.